Απέραντο το Οίνιον πέλαγος, όπως σχηματίστηκε στη διαδρομή χιλιετιών από στίχους πού ύμνησαν το κρασί. Από τον Όμηρο, τον Ανακρέοντα, τον Θέογνι, τον Αριστοφάνη και τον Ευριπίδη ως τον Φιλόδημο και τον Παλλάδα, και από τον βυζαντινό Κρασο-πατέρα στον Αθανάσιο Χριστόπουλο αλλά και στον Καβάφη και τον Καρυωτάκη, η ελληνική ποίηση (όπως βέβαια και η ποίηση πολλών άλλων γλωσσών, με δημιουργούς σαν τον Ομάρ Καγιάμ και τον Μπωντλαίρ) τίμησε όπως άρμοζε το δώρο του Διόνυσου. Το ανέδειξε λοιπόν ως πηγή τέρψης άλλα και ως μέθοδο λήθης της βαριάς βιοτικής μέριμνας, ως κάτοπτρο της εσώτερης αλήθειας μας, ως μέτρο του έρωτα, ως μία επιπλέον μούσα και ως προθυμότατο θεράποντα της συντροφιάς πού φιλοσοφεί ή φιλολογεί κουτσοπίνοντας.
Τα 64 επιγράμματα του 11ου βιβλίου της Παλατινής Ανθολογίας πού μας έχουν παραδοθεί ως συμποτικά, δημιουργήματα με αναγνωρισμένο τον πατέρα τους (τον Αγαθία τον Σχολαστικό, τον Αλκαίο τον Μεσσήνιο, τον Αντίπατρο τον Θεσσαλονικέα, τον Αυτομέδοντα Κυζικηνό, τον Διογένη Ζωνά, τον Λουκίλλιο, τον Μακηδόνιο τον ύπατο, τον Μάρκο Άργεντάριο, τον Νίκαρχο, τον Παλλάδα, τον Παύλο Σιλεντιάριο, τον Στράτωνα, τον Φιλόδημο κ.α.) ή άδηλα, οιονεί δημοτικά, καλύπτουν σχεδόν μία χιλιετία, από τον 3ο αι. π.Χ. έως τον 6ο αι. μ.Χ. Οι ποιητές τους παραλαμβάνουν την οινική σκυτάλη από τους μεγάλους προδρόμους τους, αλλά και από τους φιλοσόφους, για να τραγουδήσουν το κρασί και να παραδώσουν με τη σειρά τους την οπτική και τα μοτίβα τους στις επόμενες γενιές. Για να γίνει έτσι το "δός πιέειν" του Παλλάδα "δότε να πιω" στον Καβάφη, "βάλε να πιώ" στη Μυρτιώτισσα και "βάλε μου να πιω και ξανάβαλε μου" στο λαϊκό τραγούδι.