Τι σχέση έχει ένας ασφαλιστής από την επαρχία, περαστικός από την Αθήνα, που βλέπει από το παράθυρο του ξενοδοχείου του ένα άγριο έγκλημα, με ένα Ίμβριο περιπτερά που αναγκάζεται να σκοτώσει ένα κλεφτρόνι; Τι συνδέει τη Σουάν Γιού, μια όμορφη στριπτιζέζ από την Ταϊλάνδη, με τον Άνταμ Κοσέφσκι, που έρχεται να βρει τη γυναίκα του στα πολωνέζικα στέκια της Αχαρνών; Ακόμα: τι περιέχει ένα μακρόστενο δέμα, τυλιγμένο με γούνες από κουνέλι; Γιατί η Αμαλία, μια Βραζιλιάνα, παντρεμένη με ένα βιοτέχνη που ζει στο Παγκράτι, σπρώχνει την δεκαεφτάχρονη κόρη της στην αγκαλιά ενός μεσήλικα; Ποιός είναι, τέλος, ο μυστηριώδης "λαγός", που φλερτάρει τις κοπέλες που δουλεύουν στα μπαρ του Κουκακίου; Χίλιοι αδιέξοδοι μικρόκοσμοι εμφανίζονται συνεχώς και σβήνουν μέσα στα δυσδιάκριτα σύνορα της απλής, καθημερινής ζωής και του εγκλήματος.

"Ο Φώντας Λάδης (Σπάρτη, 1943), γνωστός περισσότερο ως δημοσιογράφος και ως στιχουργός σημαντικών τραγουδιών του έντεχνου ρεπερτορίου (εκείνα με τον τίτλο "Τα τραγούδια μας" που έγραψε ο Μάνος Λοΐζος και τραγούδησε ο Γιώργος Νταλάρας ακούγονται ως σήμερα από τα μεγάφωνα στις εργατικές κινητοποιήσεις και στις απεργίες), είναι ο πρώτος έλληνας συγγραφέας που μετά τον θάνατο του Γιάννη Μαρή, το 1979, και το κλείσιμο τυπικά και ουσιαστικά της περιόδου ακμής της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας, που άρχισε το 1953 με το "Εγκλημα στο Κολωνάκι", επιχείρησε να αναβιώσει την αστυνομική λογοτεχνία εμπλουτίζοντάς την με κοινωνικά στοιχεία.
Μολονότι δεν έχει καταπιαστεί μέχρι στιγμής με το μυθιστόρημα, τα διηγήματά του που δημοσιεύτηκαν το 1982 στο περιοδικό "Λαβύρινθος" (το εξέδιδε ο εκδοτικός οίκος "Γνώση") και κυκλοφόρησαν το 1987 με τον τίτλο "Άνθρωποι και κούκλες" άνοιξαν ­ τρόπον τινά ­ τον δρόμο και σε άλλους νεότερους, συνομηλίκους του ή μη, συγγραφείς. Ήταν κάπως δύσκολα τα πράγματα για την αστυνομική λογοτεχνία τη δεκαετία του '80, τότε που κάποια κλασικά έργα της ­ ως εκείνη τη στιγμή κυκλοφορούσαν σε βιβλία τσέπης και πωλούνταν μόνο στα περίπτερα ­ άρχισαν δειλά δειλά να εμφανίζονται στα βιβλιοπωλεία σε καλαίσθητες εκδόσεις, άριστες μεταφράσεις και οίκους με κύρος (Άγρα, Εξάντας, Γράμματα, κ.ά.). Μία ακόμη συμβολή του Λάδη στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος ήταν το θερμό κείμενό του (μια απρόσμενη συνηγορία του αστυνομικού αφηγήματος) που δημοσιεύτηκε στον "Ριζοσπάστη" (25 Ιουλίου 1982), εφημερίδα ενός κόμματος που εξέφραζε μια αρνητική στάση απέναντι σε αυτό. [...]
Η συλλογή "Μπίρα με γρεναδίνη" που εκδόθηκε πρόσφατα από την Αγκυρα περιέχει 16 διηγήματα ­ "της πόλης", όπως εμφατικά αναφέρεται στις πρώτες σελίδες του βιβλίου ­ τα οποία δημοσιεύτηκαν το 1999 στο "Έθνος της Κυριακής". Ενώ στο "Άνθρωποι και κούκλες" συνδετικός κρίκος είναι ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Φοίβος Μαύρος, εδώ πρωταγωνιστούν διάφοροι ήρωες, άνθρωποι καθημερινοί, Έλληνες και αλλοδαποί. Χώρος δράσης στις ιστορίες είναι η σύγχρονη Αθήνα, η υπερτροφική πρωτεύουσα της χώρας, όπου συμβιούν, αρμονικά ή όχι, ιθαγενείς, οικονομικοί και πολιτικοί πρόσφυγες, λαθρομετανάστες, φιλόνομοι πολίτες και περιθωριακά άτομα. [...]"

Φίλιππος Φιλίππου
(από κριτική στην εφημερίδα "Το Βήμα", 22.7.2001)