Καθώς εργαζόμαστε μέσα στα προβλήματα αντιλαμβανόμαστε το χωρο-χρονο, τα τοπία δράσης , το μέσα και το έξω, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, όχι σαν συμπαγείς έννοιες και πραγματικότητες, αλλά σαν τεράστιο παζλ, που αποτελείται από εκατομμύρια στιγμές. Ορισμένες από αυτές συνθέτουν εικόνες που μας ακινητοποιούν καθώς δημιουργούν αβεβαιότητες. Παρ' όλα αυτά μέσα από το απέραντο σύμπαν των στιγμών υπάρχουν και εκείνες που έχουν συνδεθεί με την έννοια της ρωγμής, από την οποία εισέρχεται το απόθεμα, το οξυγόνο, το φως. Αυτές οι στιγμές τροφοδοτούν με ελπίδα τις ιδέες μας σχετικά με τα αδιέξοδα ή το τέλμα και έχουν δύναμη να τροποποιήσουν το βλέμμα, τη γλώσσα, τις κατασκευές και τις πρακτικές μας σχετικά με τις διεργασίες του συνδέεσθαι και του πράττειν.