Συνεχίζοντας την εξερεύνησή του στα βάθη του ανθρώπινου μυαλού, ο πατέρας της ψυχανάλυσης εξετάζει σ’ αυτό εδώ το σύντομο, αλλά ιδιαίτερα επιδραστικό δοκίμιο την αίσθηση του ανοίκειου, που «χωρίς αμφιβολία ανήκει στη σφαίρα του τρομακτικού, αυτού που προκαλεί ανησυχία και φόβο», αλλά συγχρόνως δεν μας είναι απαραίτητα άγνωστη ή εντελώς καινούργια.
Αντλώντας πλήθος παραδειγμάτων από τη λογοτεχνία και την πραγματικότητα (από τον Ηρόδοτο μέχρι τον Ε.Τ.Α. Χόφμαν, συγγραφέα του Καρυοθραύστη, και από ελάσσονες παιδικές αναμνήσεις μέχρι την απότομη ανάκληση πολιτισμικά ξεπερασμένων τρόπων σκέψης), ο Φρόιντ βρίσκει ξανά τον τρόπο να μας ξεναγήσει σε κρυφές γωνιές του ίδιου μας του νου που συχνά δυσκολευόμαστε μέχρι και να τις αναγνωρίσουμε.