Το 1798, στο ταξίδι του προς την Αίγυπτο, ο Ναπολέων Βοναπάρτης «κρύφτηκε» για κάποιο διάστημα στην Ιεράπετρα της Κρήτης, κάτι που λίγοι γνώριζαν κι ακόμη πιο λίγοι έμαθαν ποτέ. Δίπλα του, όπως πάντα, ο Ζαν Λινιέ# ο πιο πιστός αξιωματικός και παιδικός του φίλος απ’ τις γειτονιές της Κορσικής, όπου μεγάλωσαν μαζί. Τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, η Σοφία Σινιώρη, μια υπέροχη γυναίκα, στη δίνη ενός ανεπάντεχου, μοιραίου έρωτα φυγαδεύεται μια τρικυμισμένη νύχτα από την Κρήτη στη Μάνη, αρχικά, και κατόπιν στην Πεντέλη, για να καταλήξει στο Παρίσι, συνοδεία του Μπερναρντέν, ενός απόστρατου αξιωματικού.

Πάνω από δύο αιώνες μετά, η Σοφί Λινιέ, ένα κορίτσι τού σήμερα στην πρωτεύουσα πόλη της Γαλλίας, τη μέρα που αποχαιρετά τη μητέρα της, Λιμπερτέ, για το μεγάλο ταξίδι ανακαλύπτει ένα από χρόνια κρυμμένο μυστικό σε έναν παλιό πίνακα ζωγραφικής, στο σαλόνι του πατρικού σπιτιού της. Τα βήματα της θα την οδηγήσουν στη νοτιότερη γωνιά της Ευρώπης, την Κρήτη, και μετά στην Πεντέλη, σ’ έναν έρημο πύργο, όπου μέσα από τα μάτια της και την ψυχή της θα ενωθούν, μ’ έναν τρόπο σχεδόν μεταφυσικό, οι δυο τόσο μακρινοί κόσμοι, που χωρίζονται από αιώνες, με τη ρωγμή του ανεκπλήρωτου να χάσκει εντός τους. Κι ίσως έτσι λυτρωθούν κι απελευθερωθούν από τα δεσμά μιας αιώνιας προσμονής.